تشبیب

هر سه لغت در فرهنگ‏های لغت مرادف یکدیگر و به معنی غزل گفتن و عشقبازی نمودن و سخن عاشقانه سرودن است.
در اصطلاح شعرا، پیش‏درآمد اوایل قصیده است که مانند مقدمه‌ای در بیان زیبایی‏های محبوب و حکایت حال عشق و عاشق، شور و لذت وصل، رنج هجر و فراق، یا وصف منظر طبیعت از کیفیت فصول، آسمان، زمین، کو، دریا، دشت و صحرا و امثال آن است. آن‏گاه شاعر به مناسبتی شیرین و گیرا و بیانی لطیف از این مقدمه به اصل مقصود قصیده، از قبیل مدح و ستایش یا تهنیت و تعزیب و نظایر آن گریز می زند. بنابراین تشبیب در حقیقت پیشاهنگ قصیده و زمینه سازی شاعر است برای ورود به اصل مقصود.